Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Η αληθινή ιστορία των Επτανησίων Ριζοσπαστών

ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ 21 ΜΑΙΟΥ

και η ιστορική ήττα τους λίγο πριν την Ένωση.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  ΑΠΟ  PRONNOI.BLOGSPOT.COM
Στο νεκροταφείο στο Δράπανο, πάνω από το τάφο του Ηλία ζερβού-Ιακωβάτου είναι τούτα εδώ τα λόγια γραμμένα:¨Μόχθους πολλούς και πλείστες θυσίας υποστάς υπέρ πατρίδος συνενεγκών¨. Αντί των οποίων, μόνον τας αδικίας και τας πικρίας του κόσμου συλλέξας, κείμαι ενταύθα.

Καθιερωμένη επέτειος της ένωσης των Επτά Ηνωμένων Νήσων με το Βασίλειο της Ελλάδας  το 1864, είναι η 21η Μαίου. Πρωταγωνιστής σε αυτή την ιστορική περίοδο της χώρας υπήρξε η Κεφαλονιά μέσα από το πολιτικό κίνημα του Ριζοσπαστισμού και με την ιστορική εξέγερση της Σκάλας το 1849. 


Παρά τη δόξα και την τιμή που τους αποδίδεται, οι Επτανήσιοι Ριζοσπάστες στην πραγματικότητα είχαν ένα άδοξο τέλος και σαν πολιτική κίνηση και σαν πρόσωπα. Αρκετοί από αυτούς λίγο πριν την Ένωση άλλαξαν γνώμη διαπιστώνοντας με τι τρόπο και κάτω από ποιες συνθήκες θα γινόταν αυτή και έφθασαν στο σημείο να ζητήσουν απλά περισσότερα δικαιώματα και παραμονή στο καθεστώς της αγγλικής ΄΄προστασίας''. Αποτέλεσμα ήταν να διασπαστούν οι Ριζοσπάστες σε 2 παρατάξεις, λίγο πριν πετύχουν τον πολιτικό στόχο τους: Την Ένωση των νησιών με την Ελλάδα.

Κατά τους εορτασμούς της Ένωσης το 1864, πολλοί από τους πρωταγωνιστές του αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα απομονώνονται και μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους. Πολλοί από αυτούς θα έχουν τραγικό τέλος στη ζωή τους.

Η κληρονομιά τους επιβίωσε μέσα από τη γόνιμη επιρροή του Επτανησιακού Πολιτισμού στα νεοελληνικά δρώμενα και μέσα από τη συμμετοχή Επτανησίων Ριζοσπαστών στην Ελληνική Βουλή εκείνης της εποχής, όπου εισήγαγαν ιδεολογικά κριτήρια στην πολιτική δράση, κυρίως μέσω των ιδεών του Κοινωνισμού.

Οι πρώτοι «κοινωνιστές» της Νέας Ελλάδας που ξέχασε η ίδια η κοινωνία.


Άνθρωποι που διακρίθηκαν για την προσπάθεια διάδοσης υψηλών ιδανικών έφυγαν πικραμένοι από τη ζωή.

''Οι φλογεροί αγωνιστές της Κεφαλληνίας''

Πληρεξούσιοι της Ιόνιας Βουλής, που ψήφισε την ένωση με την Ελλάδα
 Πληρεξούσιοι της Ιόνιας Βουλής, που ψήφισε την ένωση με την Ελλάδα
Οι πρωτοπόροι εκείνοι, που μέσα στο σκοτάδι του νεοσύστατου ελληνικού κράτους θέλησαν να ανάψουν το λυχνάρι της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, θεωρούνται συνήθως απλώς οραματιστές. Η επίσημη Ιστορία δίνει περιορισμένη σημασία στους αγώνες τους, αφού απέτυχε να τους αποσιωπήσει. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρξαν διανοητές μεγάλου βεληνεκούς. Διακρίθηκαν για την ασυμβίβαστη δράση τους, για την επίμονη προσπάθεια διάδοσης υψηλών ιδανικών κοινωνικής δικαιοσύνης, για την αυτοθυσία τους.
Ο Ρόκκος Χοϊδάς πέθανε στη φυλακή το 1890. Είχε καταδικαστεί για εξύβριση του βασιλιά. Παρά το γεγονός ότι ήταν άρρωστος, δεν δέχτηκε να αποφυλακιστεί υπό τον όρο να ζητήσει συγνώμη.
Ο δημοσιογράφος, ποιητής και διεισδυτικός στοχαστής Παναγιώτης Πανάς αυτοκτόνησε το 1896 στο ξενοδοχείο «Ξένων» του Πειραιά, φτωχός, άρρωστος και παραγκωνισμένος.
Το 1907 ο Μαρίνος Αντύπας δολοφονήθηκε στον Πυργετό της Λάρισας από ανθρώπους των τσιφλικάδων.
Αυτοί οι φλογεροί ανατροπείς έφυγαν πικραμένοι από τη ζωή. Οι περισσότεροι πιστεύοντας πως η σποριά τους δεν βρήκε γόνιμο έδαφος σ' αυτόν τον τόπο. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια που γράφτηκαν στον τάφο του Κεφαλλονίτη Ηλία Ζερβού - Ιακωβάτου, του ηγέτη των Επτανήσιων Ριζοσπαστών:

ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΛΟΓΟ ΗΜΕΡΑΣ!

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους "συνεορτάζοντες " Επτα...



ΚΑΙ

  • Όταν τα κίνητρα και οι στόχοι των ηγετών μιάς επανάστασης δεν συνάδουν απόλυτα με τις ιδεοληψίες και τις πολιτικές σκοπιμότητες της κυρίαρχης πολιτικής τάσης κάποιοι από τους ιστορούντες συνήθως δεν διστάζουν να καταδικάσουν στην λήθη τους πρωταγωνιστές και εάν αυτό δεν είναι εφικτό να τους ηρωοποιήσουν με παραποιημένα κριτήρια τα οποία να αποκρύπτουν τα ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά της δράσης τους και να μεγιστοποιούν να επιθυμητά.
    Η περίπτωση του Ριζοσπαστικού κινήματος στα Επτάνησα δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
    Ετσι όλοι γνωρίζουμε τον τιτάνειο αγώνα των Ριζοσπαστών εναντίον της Αγγλικής «προστασίας» αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν ότι αυτός ο αγώνας δν περιορίστηκε στην Ενωση αλλά ταυτόχρονα ήταν αγώνας για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη..
    Τουλάχιστον στην πρώτη φάση του.
    Μετα το 1858 και την επικράτηση της πλευράς Λομβάρδου ο κοινωνικός χαρακτήρας του κινήματος απεμπολήθηκε πλήρως ο δε εθικός στόχος έγινε αυτοσκοπός.
    Η νεώτερη γενιά Ριζοσπαστών απέβλεπε στην Ενωση ανεξαρτήτως τιμήματος, της απεμπόλισης των εθνικών επιδιώξεων και της εθνικής υποτέλειας μη εξαιρουμένης.
    Αυτή η μεταστροφή δημιούργησε σοβαρότατους τριγμούς και προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις που τελικά οδήγησαν τους πρωταγωνιστές Μομφεράτο και Ζερβό να ζητήσουν την αναστολή της διαδικασίας της Ενωσης και μάλιστα την στιγμή που η Αγγλία προ του πολιτικού αδιεξόδου που είχε δημιουργήσει η διεθνής κατακραυγή εναντίον της ήταν έτοιμη να εγκαταλείψει την περιοχή.
    Η αποχώρηση των Αγγλων από τα Ιόνια νησιά σε καμιά περίπτωση δεν ήταν δώρο προς τον Βασιλιά Γεώργιο Α’ ούτε αποφασίστηκε για λόγους αλτρουϊσμού και πολιτικής δικαιοσύνης.
    Οι Επτανήσιοι ευθύς εξ αρχής αντέδρασαν με όλα τα μέσα στην Αγγλική αυθαιρεσία είτε σε διπλωματικό πεδίο με πρωταγωνιστές τον Καποδίστρια και τον Ούγο Φοσκωλο αρχικά, τον Φλαμπουριάρη, τον Γαήτα, τον Μουστοξύδη, τον Πινιατώρο τον Πλαίσα, τον Πυλαρινό και τόσους άλλους αργότερα, είτε ακόμη και με τα όπλα όπως οι Λευκάδιοι το 1819 και οι Κεφαλλήνες το 1848 και 1849.
    Η αντίδραση των Επτανησίων και η σκληρή καταδίκη των Αγγλικών αυθαιρεσιών από τους Ευρωπαίους διανοουμένους με πρωτεργάτη τον Francois Lenormant ανάγκασαν την Αλβιώνα να συνειδητοποιήσει ότι η περαιτέρω παραμονή της στα Επτάνησα της προκαλούσε περισσότερες απώλειες παρά οφέλη.
    Αφού απέτυχαν οι προσπάθειες να προσεταιριστεί τους Επτανησίους με μεταρρυθμίσεις, να διχοτομήσει την περιοχή ακόμη και να δημιουργήσει πρωτεκτοράτο που θα συμπεριελάμβανε και μέρη της Ηπείρου και Θεσσαλίας δεν απέμεινε άλλη επιλογή από την αποχώρηση η οποία όμως έπρεπε να γίνει με τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά οφέλη και τις ελάχιστες δυνατές απώλειες.
    Ηδη από το 1861 βολιδοσκοπεί τον Οθωνα προτείνοντας να του παραχωρήσει τα Επτάνησα υπό τον όρο να δηλώσει ότι θα αποδεχθεί το status quo και θα σταματήσει κάθε διεκδίκηση εις βάρος της Τουρκίας.
    Ο Όθων αρνείται κατηγορηματικά.
    Μετα την έξωση του Όθωνα η Αγγλία επανέρχεται υποσχόμενη να παραχωρήσει τα Επτάνησα εφ’ όσον η Εθνοσυνέλευση (βουλή) θα επέλεγε Ανώτατο Αρχοντα αρεστό στην Αγγλία και επίσης θα σταματούσε κάθε προσπάθεια απελευθέρωσης από τον Τουρκικό ζηγό άλλων Ελληνικών περιοχών.
    Η πρόταση δεν συνατά πλέον αντίδραση. Ετσι ο Βαυαρός Βασιλιάς αποδεικνύεται πιο πατριώτης από τους τότε κυβερνώντες!
    Η Επτανησιακή βουλή, η οποία ελέγχεται από την παραταξη Λομβάρδου στην οποία έχουν προσχωρήσει αρκετοί Μεταρρυθμιστές, ακόμη και «καταχθόνιοι» (Αγγλόφιλοι) επίσης δεν αντιδρά.
    Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι πρωτεργάτες του Ριζοσπαστικού κινήματος αποφάσισαν να καταψηφίσουν την Ενωση και να προτείνουν την αναβολή κάθε σχετικής ενέργειας.
    Δεν είναι δόκιμο ούτε εφικτό να κριθεί η απόφασή τους εκ των υστέρων πολύ περισσότερο που δεν μπορεί να διαγνωστεί τι θα επακολουθούσε αν η πρόταση τους γινόταν δεκτή.
    Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές ουδέποτε αναφέρθηκαν στις αιτίες και τα κίνητρα που τους οδήγησαν σ’ αυτήν την απόφαση παρ’ ότι καποιοι θερμοκέφαλοι τους κατηγόρησαν ακόμη και για προδοσία.
    Ο συναγωνιστής τους όμως Παν. Πανάς δίνει σαφέστατη εξήγηση:

    <<Εν τούτοις η Αγγλική κυβέρνησις, το μεν όπως εξέλθη της δυσκόλου εν Επτανήσω θέσεώς της, το δε όπως εδραιώση την εν Ελλάδι επιρροήν της, ήτις ήτο τότε εις το κατακόρυφον αυτής σημείον, απεφάσισε να παραχωρήση τας υπ’ αυτής δικαιώματι του ισχυρού κατεχομένας νήσους, αλλ’ υπό τον όρον της εκλογής αρεστού αυτή ηγεμόνος και αποχής από πάσης προς απελευθέρωσιν των δούλων αδελφών ημών ενεργείας . Εμπορος, δεν ηδύνατο να λησμονήση την πολιτικήν του συμφέροντος. Παρεχώρει την Επτάνησον όπως κατακτήση ηθικώς την Ελλάδα. Επίστευεν ίσως ότι τούτο πράτουσα θα κατώρθου να μεταφέρη τον Αρμοστήν της από Κερκύρας είς Αθήνας θέτουσα επι κεφαλής αυτού βασιλικόν στέμμα.
    Υπο τοιούτους όρους τελουμένη η Ενωσις είχεν απωλέσει παν θέλγητρον>>


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου