|
Τετάρτη, 12 Ιανουαρίου 2011
ΝΕΑ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ, ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΜΑΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΤΟΠΩΝΥΜΙΟΥ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ.
Ο Σύλλογος Φιλολόγων Κεφαλονιάς καταθέτει την επιστημονικά τεκμηριωμένη ερμηνεία της γραφής του τοπωνυμίου Κεφαλονιά:
Η σημασία της λέξης Κεφαλλήνες σχετίζεται, σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Μαρινάτο και τον ιστορικό Σακελλαρίου, με την ορεινή καταγωγή του φύλου, το οποίο κατοίκησε το συγκεκριμένο νησί του Ιονίου. Στην αρχαία ελληνική γλώσσα οι κορυφές των ορέων ονομάζονταν κεφαλαί (Λεξικά Libble-Scott, και Μπαμπινιώτη). Άρα, ετυμολογικά η λέξη Κεφαλλήνες (έτσι ονομάζει τους υπηκόους του Οδυσσέα ο Όμηρος) προέρχεται από τη λέξη κεφαλή με την προσθήκη του επιθήματος -ήνες: Κεφαλ + ήνες Κεφαλήνες. (Το επίθημα -ήνες συναντάται και σε άλλα ονόματα ελληνικών φύλων).
Όμως η γραφή με δύο -λ- της λέξης Κεφαλλήνες, που εμφανίζεται στον Όμηρο, οφείλεται σε μετρική αναγκαιότητα στην προσπάθεια του δηλαδή ο ποιητής να συνθέσει σε δακτυλικό εξάμετρο το κατεξοχήν μέτρο του έπους, διπλασίασε το σύμφωνο -λ- (αυτή την τακτική τη συναντάμε όχι μόνο στον Όμηρο, αλλά και σε άλλους ποιητές ), με αποτέλεσμα να καθιερωθεί το διπλό -λ-.
Από τη λέξη Κεφαλλήνες προήλθε η λέξη Κεφαλληνία, η οποία πρωτοεμφανίζεται στον Ηρόδοτο, ο οποίος τη γράφει με δύο -λ-. Αλλά και ο Θουκυδίδης, ο Παυσανίας και αρκετοί άλλοι υιοθέτησαν την παραπάνω γραφή με δύο -λ-, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί το διπλό -λ- στις λέξεις Κεφαλληνία και Κεφαλλήνες.
Ωστόσο, από την αρχαία κιόλας εποχή υπήρξαν συγγραφείς, όπως ο εξερευνητής του 6ου αι. π.Χ. Σκύλακας, ο Πτολεμαίος, 1ος -2ος αι. μ.Χ., και βυζαντινοί λόγιοι, οι οποίοι εγραφαν τη λέξη Κεφαλληνία με ένα -λ-.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι 3 στις αρχαίες επιγραφές, που έχουν βρεθεί στο νησί, η λέξη γράφεται πάντα με ένα -λ-.
Συμπερασματικά, καταλήγουμε ότι, ε οι λέξεις Κεφαλληνία, Κεφαλλήνες έπρεπε να γράφονται με ένα -λ- (αφού οι λέξεις προέρχονται από τη λέξη κεφαλή, που γράφεται ένα -λ-), επικράτησε η γραφή με δύο -λ-.
Ο νεότερος τύπος Κεφαλονία, Κεφαλονιά θα εμφανιστεί κατά τα πρωτοβυζαντινά χ ρόνια με ένα -λ-, ενώ συναντάται και με -ω-
Η λέξη Κεφαλονία προέκυψε αναλογικά προς άλλα τοπωνύμια, όπως Καπαδοκία, Πελαγόνια κ.ά.
Η γραφή με ένα -λ- στις λέξεις Κεφααλονία, Κεφαλονιά θα καθιερωθεί: τη συναντάμε σε σημαντικά έργα, όπως στα κείμενα του βυζαντινού ιστορικού Προκόπιου, στην «Ιφιγένεια» του Π. Κατσαΐτη, στη «Γεωγραφία Νεωτερική» των Κωνσταντά-Φιλιππίδη, στο Λεξικό του Δ. Μάγνη κ.ά., αλλά και σε κείμενα Κεφαλονιτών νοταρίων.
Η γραφή Κεφαλλονιά με δύο -λ-, ανάμεσα σε πολλές άλλες παραλλαγές, συναντά στο «Χρονικό του Μορέως» του οποίου συγγραφέας είναι κάποιος εξελληνισμένος Φράγκος του 14ου αι. μ.Χ.
Επομένως, από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι ο τύπος Κεφαλλονιά που εμφανίζεται είναι αυθαίρετος καθώς δεν δικαιολογείται ετυμολογικά. Η σωστή γραφή είναι Κεφαλονιά.
Από το περιοδικό “Κεφαλονίτικη Πρόοδο”.
Η σημασία της λέξης Κεφαλλήνες σχετίζεται, σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Μαρινάτο και τον ιστορικό Σακελλαρίου, με την ορεινή καταγωγή του φύλου, το οποίο κατοίκησε το συγκεκριμένο νησί του Ιονίου. Στην αρχαία ελληνική γλώσσα οι κορυφές των ορέων ονομάζονταν κεφαλαί (Λεξικά Libble-Scott, και Μπαμπινιώτη). Άρα, ετυμολογικά η λέξη Κεφαλλήνες (έτσι ονομάζει τους υπηκόους του Οδυσσέα ο Όμηρος) προέρχεται από τη λέξη κεφαλή με την προσθήκη του επιθήματος -ήνες: Κεφαλ + ήνες Κεφαλήνες. (Το επίθημα -ήνες συναντάται και σε άλλα ονόματα ελληνικών φύλων).
Όμως η γραφή με δύο -λ- της λέξης Κεφαλλήνες, που εμφανίζεται στον Όμηρο, οφείλεται σε μετρική αναγκαιότητα στην προσπάθεια του δηλαδή ο ποιητής να συνθέσει σε δακτυλικό εξάμετρο το κατεξοχήν μέτρο του έπους, διπλασίασε το σύμφωνο -λ- (αυτή την τακτική τη συναντάμε όχι μόνο στον Όμηρο, αλλά και σε άλλους ποιητές ), με αποτέλεσμα να καθιερωθεί το διπλό -λ-.
Από τη λέξη Κεφαλλήνες προήλθε η λέξη Κεφαλληνία, η οποία πρωτοεμφανίζεται στον Ηρόδοτο, ο οποίος τη γράφει με δύο -λ-. Αλλά και ο Θουκυδίδης, ο Παυσανίας και αρκετοί άλλοι υιοθέτησαν την παραπάνω γραφή με δύο -λ-, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί το διπλό -λ- στις λέξεις Κεφαλληνία και Κεφαλλήνες.
Ωστόσο, από την αρχαία κιόλας εποχή υπήρξαν συγγραφείς, όπως ο εξερευνητής του 6ου αι. π.Χ. Σκύλακας, ο Πτολεμαίος, 1ος -2ος αι. μ.Χ., και βυζαντινοί λόγιοι, οι οποίοι εγραφαν τη λέξη Κεφαλληνία με ένα -λ-.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι 3 στις αρχαίες επιγραφές, που έχουν βρεθεί στο νησί, η λέξη γράφεται πάντα με ένα -λ-.
Συμπερασματικά, καταλήγουμε ότι, ε οι λέξεις Κεφαλληνία, Κεφαλλήνες έπρεπε να γράφονται με ένα -λ- (αφού οι λέξεις προέρχονται από τη λέξη κεφαλή, που γράφεται ένα -λ-), επικράτησε η γραφή με δύο -λ-.
Ο νεότερος τύπος Κεφαλονία, Κεφαλονιά θα εμφανιστεί κατά τα πρωτοβυζαντινά χ ρόνια με ένα -λ-, ενώ συναντάται και με -ω-
Η λέξη Κεφαλονία προέκυψε αναλογικά προς άλλα τοπωνύμια, όπως Καπαδοκία, Πελαγόνια κ.ά.
Η γραφή με ένα -λ- στις λέξεις Κεφααλονία, Κεφαλονιά θα καθιερωθεί: τη συναντάμε σε σημαντικά έργα, όπως στα κείμενα του βυζαντινού ιστορικού Προκόπιου, στην «Ιφιγένεια» του Π. Κατσαΐτη, στη «Γεωγραφία Νεωτερική» των Κωνσταντά-Φιλιππίδη, στο Λεξικό του Δ. Μάγνη κ.ά., αλλά και σε κείμενα Κεφαλονιτών νοταρίων.
Η γραφή Κεφαλλονιά με δύο -λ-, ανάμεσα σε πολλές άλλες παραλλαγές, συναντά στο «Χρονικό του Μορέως» του οποίου συγγραφέας είναι κάποιος εξελληνισμένος Φράγκος του 14ου αι. μ.Χ.
Επομένως, από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι ο τύπος Κεφαλλονιά που εμφανίζεται είναι αυθαίρετος καθώς δεν δικαιολογείται ετυμολογικά. Η σωστή γραφή είναι Κεφαλονιά.
Από το περιοδικό “Κεφαλονίτικη Πρόοδο”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου